İki Kelimenin Hikayesi

İki kelimenin hikayesidir bu: 
Belki boştur, belki hoştur. Öznesi ya sensindir ya da ben. 

"Seni seviyorum"la başlar. Başladıktan sonra "seni seviyorum" olur. Öznesi ya sensindir ya ben. 

İki kelimenin hikayesi bu. Uzak diyarların birinde başladı. Kimse bilmez, herkes bilir. O zamanlarda da iki kelimenin hikayesiydi bu. Toplanın etrafıma, anlatayım: 

Rivayet odur ki o diyarda o zamanlarda bir "seni" varmış. Bazen, kısaca "sen" derlermiş. "Seviyorum" hep "seni" ararmış. Bu arayış sürüp gidermiş. 
Bir gün kavuşmuşlar birbirilerine. Ama arayış devam etmiş... 

"Seni", "seviyorum"u ararmış. 

Sonra da "seviyorum" "seni"... 

İki kelimenin hikayesi bu. 

Öznesi?
Biz.